افرادی که از دست دادن شغل، طلاق، مرگ یکی از عزیزان و یا هر گونه تغییرات در زندگی، تجربه می کنند، اغلب مکانیزم های مقابله ای را برای ایجاد وضعیت ضعیف تر می برند.
در حالی که این استراتژی ها به عنوان رفتارها مشهود است، یک مطالعه دانشگاهی پرینستون و موسسه ملی بهداشت نشان می دهد که پاسخ ما به شرایط تنش زایی از تغییرات ساختاری در مغز ما است که به ما اجازه می دهد تا با آشفتگی سازگار شویم.
مطالعه ای که با موش های بالغ انجام شد نشان داد که مغز حیوانات با نارسایی هایی در سلسله مراتب اجتماعی خود، تعداد زیادی نورون جدید را در هیپوکامپ ایجاد می کنند، بخش مغز مسئول نوع خاصی از حافظه و تنظیم استرس است. بر طبق یک مقاله منتشر شده در مجله علوم اعصاب ، موش هایی که این کمبود رشد سلول های مغزی یا نوروژنز را نشان می دهند با تجویز شرکت موش های آشنا نسبت به موش های ناشناخته مواجه می شوند .
نخستین نویسنده مایا اوولنداک، که دکترای خود را دریافت کرده است، تحقیق در میان اولین کسانی است که نشان می دهد که نوروژنز بالغ یا فقدان آن نقش مهمی در شکل دادن به رفتار اجتماعی و سازگاری دارد. در علوم اعصاب از پرینستون در سال 2015 و تحقیق به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد انجام شد. او گفت که ترجیح برای موش های آشنا ممکن است رفتار سازگارانه ای باشد که باعث کاهش تولید نرون می شود.
Opendak گفت که "نورون های متولد شده متولد شده در بزرگسالان نقش مهمی در پاسخگویی به تازگی دارند و هیپوکامپ در حل مناقشات بین اهداف مختلف برای استفاده در تصمیم گیری شرکت می کند." اوبلک، که اکنون همکار پژوهشی پسا دانشکده روانشناسی کودکان و نوجوانان است دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک.
او گفت: «داده های این مطالعه نشان می دهد که پاداش نوآوری اجتماعی ممکن است تغییر کند. "در واقع، با یک شریک شناخته شده کنار آمدن با یک غریبه، ممکن است در بعضی شرایط مفید باشد."
این یافته ها همچنین نشان می دهد که پاسخ های رفتاری به بی ثباتی ممکن است بیشتر از آنچه انتظار می رود دانشمندان انتظار داشته باشند، توضیح داده شده است. الیزابت گولد، استاد Dorman T. Warren استاد روانشناسی و ریاست دانشکده پرینستون. گولد و همکارانش شگفت زده شدند که موشهای متلاشی شده نشانه ای از نشانه های کلیشه ای از اضطراب روانی مانند اضطراب یا از دست دادن حافظه را نشان نمی دهند.
گولد، که همچنین استاد علوم اعصاب در موسسه عصب شناسی پرینستون است، گفت: "حتی در مواجهه با آنچه که به نظر می رسد یک وضعیت بسیار نابسامان است، واکنش منفی پاتولوژیک نبود، بلکه تغییری بود که می توان آن را سازگار و مفید دانست." (PNI).
او گفت: "ما تصور می کردیم که حیوانات بیشتر مضطرب خواهند شد، اما ما پیش بینی خود را براساس تمام تعصبات در زمینه انجام دادیم که اختلال اجتماعی همیشه منفی است." "این تحقیق حاکی از آن است که ارگانیسم ها، از جمله انسان ها، به طور معمول در پاسخ به اختلال و بی ثباتی اجتماعی مقاوم هستند."
همکاران در این مقاله عبارتند از: لیلی آفایت، که مدرک کارشناسی خود را در رشته روانشناسی و علوم اعصاب از پرینستون در سال 2015 دریافت کرده و اکنون دستیار تحقیق در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا است؛ پاتریک ماناری، متخصص پژوهشی در PNI؛ تیموتی شوئنفلد، محقق پس از دکترا در موسسه ملی بهداشت (NIH) که دکترای خود را دریافت کرد. در روانشناسی و علوم اعصاب از پرینستون در سال 2012؛Anup Sonti، محقق NIH؛ و هدر کامرون، یکی از محققین NIH از نوروپلاستی.
گولد گفت، مطالعه غیرمعمول برای ساختن ساختار اجتماعی واقعی موش ها غیرممکن است. موش صحرایی در جوامعی ساختاری که دارای یک مرد غالب متعلق به آن هستند زندگی می کنند. محققان موش ها را به چندین گروه شامل چهار مرد و دو زن در یک محوطه بزرگ شناخته شده به عنوان یک سیستم تخم مرغ قابل مشاهده قرار دادند. سپس گروه ها را تحت نظارت قرار داد تا موش غالب در هر یک از آنها ظاهر شود و شناسایی شود. پس از چند روز، موش های آلفا دو انجمن جابجا شد، که رقابت برای تسلط در هر گروه را به نمایش گذاشت.
اودانک گفت که موشها از سلسله مراتب متلاشی شده ترجیح می دهند که شش هفته پس از آن دوره های آشفته، که در طی آن زمان نوروژنز به 50 درصد کاهش یافته است، شریکانی شبیه به خود را نشان دادند. او گفت: "هر نورون تولید شده در طول زمان بی ثباتی 4 تا 6 هفته طول خواهد کشید تا در مدار مدار هیپوکامپ قرار گیرد."
با این حال، هنگامی که محققان به طور شیمیایی نوروژنز بالغ را در این موش ها بازسازی کردند، علاقه ی حیوان به موش های ناشناخته به سطوح پیش از زخم بازگشت. در همان زمان، محققان، رشد نورون را در موش های نژاد نژاد نژاد "نابالغ" که تحرک اجتماعی را تجربه نکرده بودند، مهار می کردند. آنها دریافتند که تنها توقف نروژنیسم نتایج مشابهی را به همراه اختلال اجتماعی به وجود می آورد، به خصوص ترجیح دادن زمان صرف زمان با موش های آشنا.
گولد گفت: "این نتایج نشان می دهد که کاهش نورون های جدید مستقیما مسئول رفتار اجتماعی است، چیزی که قبلا نشان داده نشده است. او گفت که مکانیزم دقیق در اینست که چگونه رشد نورون منجر به تغییر رفتار هنوز مشخص نشده است.
بروس مک یون، استاد علوم اعصاب و روان شناسی در دانشگاه راکفلر، گفت که این تحقیق "گامی بزرگ برای جلوگیری" در تلاش برای بررسی نقش gyrus دندانی - بخشی از هیپوکامپ - در رفتار اجتماعی و اثر ضد افسردگی است.
McEwen، که با تحقیق آشنا است، اما هیچ نقشی در آن نداشته است، گفت: "شکم دندانهای شکمی، جایی که این اثرات را پیدا کرده اند، در رفتارهای مرتبط با خلق و پاسخ به داروهای ضد افسردگی دخیل هستند."
McEwen گفت: "ارتباط با رفتار اجتماعی نشان داده شده در اینجا علاوه بر اهمیت است، زیرا برداشت اجتماعی از جنبه کلیدی افسردگی در انسان است و هیپوکامپ قدامی در انسان همولوگ انسداد هیپوکامپ شکمی در جوندگان است." "گرچه هیچ" مدل حیوانی "افسردگی انسان وجود ندارد، رفتارهای فردی نظیر اجتناب اجتماعی و تغییرات مغزی مانند نوروژنز، در تشخیص مکانیزم مغز در افسردگی بسیار مفید است."
گولد و اوولندک گفتند: در این مرحله، میزان دقیق مکانیسم و رفتار تغییرات محققان نشان داده شده در موش صحرایی برای انسان ها قابل استفاده است. با این حال، نتیجه کلی مطالعه، با این حال، که اختلال و بی ثباتی اجتماعی منجر به تغییرات عصبی که به ما کمک می کند تا بتواند بهتر عمل کند، احتمالا جهانی است.
گولد گفت: "اکثر مردم تجربه زندگی خود را مختل می کنند و انعطاف پذیری معمول ترین پاسخ است." "پس از همه، اگر موجودات همیشه با استرس با افسردگی و اضطراب پاسخ دهند، بعید به نظر می رسد انسان ها به دلیل آنکه زندگی در وحشی بسیار استرس آور است."
اوpendak گفت: "برای افرادی که در معرض مصائب اجتماعی اغلب هستند، مدل حیوانات ما نشان می دهد که این حوادث زندگی ممکن است با تغییرات دراز مدت در عملکرد مغز و رفتار اجتماعی همراه باشد." "اگر چه ما امیدواریم که یافته های ما بتواند تحقیقات درمورد مکانیسم های انعطاف پذیری در انسان را هدایت کند، اما همیشه باید مراقب باشید هنگام استخراج این اطلاعات در میان گونه ها".